Przed rozpoczęciem się drugiej serii postanowiłam, że pójdę na krótki spacer. Weronika została w razie czego jakby finał zaczął się wcześniej. Szłam sobie alejką i nagle zobaczyłam znajomą mi postać, która stała kilka metrów ode mnie. Przyjrzałam się bardziej i uświadomiłam sobie, że to KAMIL STOCH!!! Stał on raptem kilka metrów ode mnie. Chyba mnie zauważył, bo się do mnie uśmiechnął. Jeszcze w razie czego sprawdziłam czy nikt inny za mną nie stoi. Nikt jednak nie stał za mną. Nagle się skapnęłam, że Kamil idzie w moją stronę. Zaczęłam ogarniać włosy, bo zapewne wyglądały fatalnie, ale to nie było najważniejsze. Najważniejsze to było opanowanie, bo przecież głupio wyjdzie jak zacznę krzyczeć lub piszczeć z radości. Kamil ustał na przeciwko mnie i przywitał się.
Kamil: Cześć. Co tu robisz tak sama?
Ja: Cześć. Tak sobie chodzę.
K: Widziałem cię na trybunach.
J: Naprawdę?
K: Naprawdę. Może cię odprowadzić, bo akurat idę do domku się przygotować.
J: Nie musisz odprowadzać mnie. Ja jestem zwykłym kibicem, więc tak trochę dziwnie musi to wyglądać.
K: Mnie nie obchodzi twoje zdanie. Odprowadzę cię do głównego wejścia i pójdę się szykować do finału.
J: Jak chcesz.
Idąc opowiadałam Kamilowi kiedy i jak zaczęłam się interesować skokami. On słuchał uważnie.
Doszliśmy do głównego wejścia.
K: No dobra to mam nadzieję, że po konkursie się spotkamy.
Podał mi mała karteczkę i przytulił mnie.
Odwinęłam kartkę a tam był do niego numer. Poszła do Weroniki i wszystko jej opowiedziałam. Ona mówi, że zrobiła sobie kilka fajnych zdjęć. Konkurs skończył się dobrze bo Kamil wygrał. Patrzyłam się na niego, a on na mnie i się uśmiechnął. Poszłyśmy z Weroniką do hotelu odpocząć, bo jutro kolejny konkurs. Ja musiałam trochę odreagować, bo dzisiaj działy się rzeczy dziwne.
Mam nadzieję,że się podoba :) Następny rozdział mam nadzieję, że napisze jutro.
